پاداش فکر

بهانه‌ای نیست     برف آرامم نمی‌گذارد

صدایی از قطب راه باز کرده است

                                           تا آب شود در گلویم.

حروف یخ‌زده ترکیده است و

                                    لب‌پر می‌زند صدای بازگشت بر کاغذ

دمی که ابر را ببینم از بالا که تعلیق زمین را می‌پوشاند

و پشت‌ورو می‌شود این گوشت و پوست

تو پوششی خواهی بود یا آرامشی دوباره که مبنای چشم را تغییر می‌دهد.

و کاهلی ذوب می‌شود بین پلک و ستاره.

دوباره معنا پیدا می‌شود

و عالم انگار از تو می‌بالد در پاداش فکر

صدا چقدر ساده‌ست

اگر که برف مجالم دهد

درون چشمانت خواهم آرمید   چون میهنی که نزدیک و دور

                                             دوستش می‌داشته‌ایم.

                                                                                                               محمد مختاری